Een miljoen redenen om te blijven, die had Naomi (21) jarenlang niet. Ze wist uit een heel diepe, donkere put te klimmen door hard aan zichzelf te werken, onder begeleiding van een paar hulpverleners met wie het klikte en die haar als een ‘normaal persoon’ bleven zien. “Zij werden niet boos als ik een terugval kreeg en mezelf pijn deed. Zij hielpen me.”
Voor Sam en zijn gezin is een goed plan gemaakt; het lukt alleen niet om het uitgevoerd te krijgen. Het leidt ertoe dat Sams verblijf bij een grote GGZ-instelling vanwege een psychose en catatonische* periode zó lang opgerekt moet worden en zó uitzichtloos gaat voelen, dat Sam een tweede psychose krijgt. Zestien maanden na de eerste psychose en vijf maanden na de tweede komt Sam eindelijk weer thuis.
De jarenlange zoektocht naar passende hulp voor Teun heeft het hele gezin lelijk opgebroken. Zijn ouders komen met een burn-out thuis te zitten en mede daardoor is een uithuisplaatsing op zeker moment nog de enige optie. Nu deze ‘grote, vriendelijke reus’ helemaal op zijn plek zit, gebeurt wat zijn ouders al hoopten en verwachtten. “Iedereen kan weer zien wat een leuk kind het eigenlijk is.”
‘Tara’ krijgt al meer dan een jaar hulp waar ze eigenlijk niet beter van wordt. Ze is niet gemotiveerd en wordt steeds somberder. Daar komt verandering in dankzij een bezoekje van het leger. Het wijkteam heeft geregeld dat iemand met Tara komt praten over haar toekomstdroom.
Dankzij ervaringsdeskundige spelen ouders weer mee Twee capabele ouders vinden zichzelf terug aan de zijlijn van het hulpverleningstraject voor één van de kinderen. Na jaren van hulp die niet helpt
Eindelijk is voor Janneke een woonplek gevonden waar ze zich thuis voelt en waar ze een lange periode kan en wil blijven wonen. Er is maar één probleempje: het is